Zwanen en de chemie van de liefde

Veel mensen verlangen weleens terug naar het begin van hun relatie. Naar de kriebels in hun buik. Het leek wel of alles vanzelf ging. Nu lijkt het meer moeite te kosten om samen te leven dan toen. Wat nu? Is ‘de koek op’?

Misschien kan ik je geruststellen: een groot deel van dit proces is biologisch bepaald. Wanneer je verliefd wordt, maakt je lichaam volop ‘verliefdheidsstofjes’ aan. Dit zijn verschillende hormonen en neurotransmitters. Ze zorgen voor een bijna constante toestand van euforie. Na verloop van tijd zwakt de werking van deze stofjes af, om de simpele reden dat je lichaam de euforie niet eindeloos volhoudt. Hoe lang die periode duurt, varieert zo’n beetje van een half jaar tot 2 jaar. Daarna land je weer en wordt je blik op het geheel weer wat nuchterder. Ook verschillen tussen jullie beginnen meer op te vallen.

Is liefde dan toch nog een ‘werkwoord’?!

Ikzelf geloof niet dat dat zo zou moeten zijn. Wel is het van belang dat je bij bepaalde dingen bewust kiest om ze vol te houden, zoals tijd nemen voor elkaar en waardering laten merken. Daar word je in deze fase bij geholpen door oxytocine, beter bekend als het ‘knuffelhormoon’. De Engelse taal zegt het mooier en genuanceerder: love is a verb. Zo is liefde niet hard werken en ook geen stilstaand gegeven, maar een voortdurende beweging. Want, it takes two to tango.

Er is een kleine groep stellen die er, als uitzondering op de regel, wèl in slagen om verliefdheid vast te houden door de jaren heen. Zij worden zwanen genoemd. Zwanen vertonen zonder uitzondering verliefd gedrag zolang ze bij elkaar zijn: vaak de rest van hun leven. Hun geheim is nog onderwerp van onderzoek.

Hoe is dat bij jou? Wat doe jij om de verliefdheid vast te houden in jouw relatie? Of… zijn jullie misschien zwanen?