Sinds een paar weken heb ik veel contact met een mannelijke collega. Ik geniet erg van onze gesprekken, die niet alleen over werk gaan maar over van alles wat ons bezighoudt. Ik kan veel met hem delen, ook als het even minder gaat in mijn relatie. Nu vraag ik me af: in hoeverre zou ik tegenover mijn vriend transparant moeten zijn over zo’n vriendschap? Ga ik hier een grens over?

Net zoals het leek of de lockdown niet voorbij zou gaan, zo gewoon lijkt het alweer dat we eruit zijn. Ik voel me er dubbel onder. Het dieptepunt van de crisis was voor veel mensen in veel opzichten verdrietig. Toch bracht die ook iets wat we in deze maatschappij zijn verleerd: stilte.

‘Opposites attract’, is het gezegde. En inderdaad… De spanning en opwinding van het onbekende en misschien wel de bewondering. De aanvulling op jezelf die je ziet in de ander.

Veel mensen verlangen weleens terug naar het begin van hun relatie. Naar de kriebels in hun buik. Het leek wel of alles vanzelf ging. Nu lijkt het meer moeite te kosten om samen te leven dan toen. Wat nu? Is ‘de koek op’?